Uitblinker Koolhof: "Dat doelgerichte heb ik natuurlijk van mijn vader"

Dean Koolhof was vrijdagavond in de eerste wedstrijd van het seizoen, tegen FC Eindhoven (4-1), één van de uitblinkers aan de zijde van De Graafschap. Hij maakte de bevrijdende 3-1 op een manier waarop zijn vader Jurrie Koolhof het ook kon. Of toch niet? "Oh jawel, alleen niet met links. Dat dan weer niet."

Rol in voorhoede

De brede glimlach bij Koolhof sprak boekdelen. Een lekkere pot, topfit en scoren. Beter kan het op dit moment niet. De verfijnde technicus speelde niet op zijn vertrouwde positie achter de spitsen, maar als tweede aanvaller. "Daar heb ik het met de trainer ook over gehad. Als Vincent Vermeij weg zou gaan, dan zou ik eventueel als tweede spits kunnen spelen."

Dean kent kunstje van Jurrie

En zo geschiedde. Koolhof dirigeerde, liet enkele hoogstandjes zien én scoorde. "Dat doelgerichte heb ik natuurlijk van mijn vader (Jurrie, red.). Wat dat betreft zit het wel goed. Of hij het ook van afstand kon? Oh jawel, alleen niet met links. Dat dan weer niet", klonk het. Een knipoog volgde. "Voor mij persoonlijk is het fijn dat ik weer speel en in mijn eerste wedstrijd gelijk een goal maak. Heel mooi."

Publiek op de banken

"Als je ook kijkt naar het publiek nu, hoeveel mensen er ondanks de vakantieperiode op de tribune zitten, dat is voor ons als spelersgroep geweldig. Als je ziet hoe ze ons aanmoedigen… Dat geeft ons als spelersgroep enorm veel energie om voor elke meter te vechten", vervolgt Koolhof over de achterban, die ongetwijfeld vanaf de eerste minuut op het puntje van de stoel zat. "Na de eerste tien minuten dacht ik: als dit zo doorgaat, waar gaat dat eindigen dan?"

Niet juichen voordat je scoort...

Het eindigde eigenlijk na 66 minuten, bij de goal van Koolhof, waarna Eindhoven zich zo goed als gewonnen gaf. "Ik dribbelde op en dacht eerst dat ik 'm kon meegeven. Maar ik keek ook naar hun verdedigers en die bleven maar achteruit lopen, waardoor ik steeds verder door kon lopen. Daardoor kreeg ik ruimte en dacht ik: nu moet ik de trekker overhalen. Vanaf het moment dat ik 'm raakte, voelde het al goed. Ik liep nog niet gelijk juichend weg, eerst maar even kijken of die er wel in zit, hè", lachte Koolhof tot slot.